چهار کشور در سازمان همکاری شانگهای دارای وضعیت ناظر هستند:افغانستان، بلاروس، جمهوری اسلامی ایران، مغولستان.
شورای سران دولت های سازمان همکاری شانگهای (CGP) سالی یک بار برای بحث در مورد استراتژی همکاری های چندجانبه و حوزه های اولویت دار توسعه، رسیدگی به موضوعات اساسی و موضوعی همکاری های اقتصادی و غیره تشکیل جلسه می دهد و همچنین بودجه سالانه سازمان را تصویب می کند.
نشست سپتامبر سال ۱۴۰۰ سران سازمان همکاری شانگهای در دوشنبه صفحه جدیدی در تاریخ توسعه مترقی سازمان نوشت: سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای تصمیم گرفتند روند پذیرش ایران به عضویت کامل سازمان را آغاز کنند.
تاریخچه ایجاد سازمان همکاری شانگهای
پس از نشست دوشنبه در سپتامبر ۱۴۰۰، “خانواده سازمان همکاری شانگهای” به طور قابل توجهی گسترش یافته است و اکنون شامل ۲۱ کشور خواهد شد و فضای سازمان همکاری شانگهای از اقیانوس آرام در شرق تا سواحل شنی شمال آفریقا در غرب و از یخبندان قطب شمال تا اقیانوس گرم هند امتداد خواهد یافت.
– بدون حق شرکت در تصمیم گیری در حین بحث حضور داشته باشد
در صورتی که دولت متقاضی به تعهدات خود عمل نکند، یادداشت، انجام شده در مورد آن به پیشنهاد شورای وزیران، ممکن است تصمیم به تعلیق یا خاتمه روند پذیرش عضویت در سازمان همکاری شانگهای دهد.
سازمان همکاری شانگهای با کمک دبیرخانه همراه باکشور متقاضی پیش نویس یادداشتی را تهیه می کند که در آن موارد زیر را رفع می کند:
ایران همچنین متعهد می شود از تاریخ دریافت اطلاعیه دبیرخانه سازمان همکاری شانگهای، حداکثر تا ۱ دسامبر ۲۰۲۲ به منشور، کنوانسیون مبارزه با تروریسم، جدایی طلبی و افراط گرایی شانگهای مورخ ۱۵ ژوئن ۲۰۰۱ و پروتکل های آن ملحق شود.
کدام کشورها در کار سازمان همکاری شانگهای مشارکت دارند؟
به موازات آن، فعالیت های سازمان همکاری شانگهای تمرکز اقتصادی گسترده ای پیدا کرد. در سپتامبر ۲۰۰۳، سران دولت های کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای یک برنامه ۲۰ ساله همکاری تجاری و اقتصادی چندجانبه را امضا کردند. به عنوان یک هدف بلندمدت، ایجاد یک منطقه آزاد تجاری در فضای سازمان همکاری شانگهای و در کوتاه مدت – تشدید روند ایجاد شرایط مطلوب در زمینه تجارت و سرمایه گذاری پیش بینی شده است.
کشور متقاضی در اجرای کامل تعهدات خود تحت تفاهم نامه انجام شده، رسماً به دبیر کل اطلاع می دهد.
در تاریخ ۸ تا ۹ ژوئن ۲۰۱۷، نشست تاریخی شورای سران کشورهای سازمان همکاری شانگهای در آستانه برگزار شد که طی آن وضعیت عضویت در این سازمان به جمهوری هند و جمهوری پاکستان اعطا شد.
از تاریخ امضای کشور متقاضی و سازمان طبق یادداشت، دولت متقاضی حق دارد:
– حضور بدون حق شرکت در تصمیم گیری در جلسات گسترش عضویت در شورای سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای، در جلسات سران وزارتخانه ها و/یا دپارتمان های کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای و همچنین در جلسات تخصصی و کارگروه ها، مشاوره در مورد مسائل مختلف؛
به گزارش روز شنبه ایرنا، مقررات مربوط به ملحق شدن اعضای جدید به سازمان همکاری شانگهای (SCO) مطابق باماده ۱۳ منشور این سازمان که در مورخ ۷ ژوئن ۲۰۰۲ تصویب شد، تعیین می شود.
وی گفت: آغاز روند پذیرش ایران شاهد دیگری بر گشایش سازمان و نگرش مسئولانه و دقیق آن نسبت به گسترش هسته آن خواهد بود.
روند پذیرش ایران در سازمان همکاری شانگهای
بالاترین مرجع تصمیم گیری در سازمان همکاری شانگهای، شورای سران کشورها (CHS) است. سالی یک بار تشکیل جلسه می دهد و در مورد همه مسائل مهم تصمیم گیری می کند.
این سازمان برای پذیرش سایر علاقه مندان آزاد است و کشورهای منطقه، متعهد به حمایت از اهداف و اصول منشور و معاهدات و اسناد بین المللی تصویب شده در چارچوب سازمان همکاری شانگهای هستند.
تارنمای شورای بازرگانی سازمان همکاری شانگهای ضوابط، شرایط و مکانیسم برای پیوستن یک کشور ذینفع به سازمان همکاری شانگهای را به شرخ ذیل اعلام کرده است
پیش از این، همه این کشورها، به استثنای ازبکستان، اعضای “شانگهای پنج” – یک انجمن سیاسی مبتنی بر توافق نامه اعتمادسازی در زمینه نظامی در منطقه مرزی (شانگهای، ۱۹۹۶) و موافقتنامه کاهش متقابل نیروهای مسلح در منطقه مرزی (مسکو، ۱۹۹۷) بودند. این دو سند اساس سازوکار اعتماد متقابل در زمینه نظامی در مناطق مرزی را پایه گذاری کرد و به ایجاد روابط واقعی مشارکتی کمک کرد. پس از گنجاندن در سازمان ازبکستان (۲۰۰۱)، «پنج» به «شش» تبدیل شد و به سازمان همکاری شانگهای تغییر نام داد.
رشید علی اف دکترای علوم سیاسی و احلیگر امور بین الملل نوشته است: ایران از سال ۲۰۰۵ به عنوان یک کشور ناظر در سازمان همکاری شانگهای حضور داشته است. ایران در سال ۲۰۰۸ برای عضویت کامل در سازمان درخواست داد. برنامه اقدام جامع مشترک(برجام) که در ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵ به امضای ایران و گروهی متشکل از شش کشور (ایالات متحده آمریکا، فرانسه، انگلیس، چین، روسیه و آلمان) رسید، تحریمهای اقتصادی و مالی علیه ایران که قبلاً توسط شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران آمریکا و اتحادیه اروپا در ازای اعمال شده بود، در ازای محدود کردن فعالیت های هسته ای اش لغو شد … این سند در ۱۶ ژانویه ۲۰۱۶ لازم الاجرا شد و راه را برای پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای باز کرد.
در جریان نشست سالانه شورای سران کشورهای عضو شانگهای که روزهای ۲۵ و ۲۶ شهریورماه پارسال در شهر دوشنبه پایتخت تاجیکستان برگزار شد، آیتالله «سیدابراهیم رئیسی» رئیسجمهوری اسلامی ایران در صدر هیاتی دیپلماتیک و به همراه برخی مسئولان کشور در آن شرکت کرد.
وی گفت: امسال در چارچوب ریاست ازبکستان، ایران به عنوان عنوان عضو سازمان همکاری شانگهای پذیرفته خواهد شد.
صدر جباروف رئیس جمهوری قرقیزستان ماه جاری پیش نویس تفاهم نامه تعهدات ایران به منظور دستیابی به وضعیت عضویت در سازمان همکاری شانگهای را امضا کرد.
هشت کشور عضو سازمان همکاری شانگهای هستند : هند، جمهوری قزاقستان، جمهوری خلق چین، قرقیزستان، پاکستان، فدراسیون روسیه، تاجیکستان و ازبکستان.
در آینده نزدیک، “خانواده” گسترده سازمان همکاری شانگهای فرصت های بیشتری برای همکاری خواهد داشت که شرکای جدید با خود به ارمغان خواهند آورد.
روند کار سازمان همکاری شانگهای چگونه سازماندهی می شود؟
– متعلق به منطقه اروپا-آسیا؛
– روابط دیپلماتیک با همه کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای.
– دارای وضعیت یک کشور ناظر در سازمان همکاری شانگهای یا شریک گفتگو باشند
– حفظ روابط تجاری، اقتصادی و بشردوستانه فعال باکشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای؛
– تعهدات امنیتی بین المللی آن نبایدمغایر با معاهدات بین المللی مرتبط و سایر اسناد تصویب شده، در چارچوب سازمان همکاری شانگهای باشد
– در حالت درگیری مسلحانه با کشور دیگری یا هیچ ایالتی نباشند.
بر اساس گزارش تارنمای سازمان همکاری شانگهای، اهداف اصلی سازمان عبارتند از: تقویت اعتماد متقابل و حسن همجواری بین کشورهای عضو. ارتقای همکاری مؤثر آنها در زمینه های سیاسی، تجاری، اقتصادی، علمی، فنی و فرهنگی و همچنین در زمینه آموزش، انرژی، حمل و نقل، گردشگری، حفاظت از محیط زیست و غیره. تأمین و حفظ مشترک صلح، امنیت و ثبات در منطقه؛ حرکت به سوی ایجاد یک نظم سیاسی و اقتصادی بین المللی جدید دموکراتیک، عادلانه و منطقی.
نتیجه گیری مربوطه که توسط شورای کمیساریای سازمان مورد بررسی قرار گرفته و به آن کشور ارائه می شود.
درک این نکته حائز اهمیت است که با توجه به “مقررات رویه پذیرش اعضای جدید در سازمان همکاری شانگهای” (مصوب تاشکند، ۲۰۱۰) و “مقررات رویه اعطای وضعیت یک کشور عضو سازمان همکاری شانگهای” (مصوب دوشنبه، ۲۰۱۴)، یک کشور کاندیدای عضویت در این سازمان، باید در ارتباط با پیوستن به تمام معاهدات چندجانبه تصویب شده توسط سازمان همکاری شانگهای، اقدامات زیادی انجام دهد. تنها پس از تکمیل رویه و تصمیم شورای سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای، کشور متقاضی پذیرفته شده و عضو رسمی تلقی می شود.
سازمان همکاری شانگهای چیست؟
۸۴ میلیون ایرانی که دارای تاریخ و فرهنگ کهن و غنی هستند، شریک سازمان همکاری شانگهای هستند. ایران از لحاظ تاریخی موقعیت مهمی را در چهارراه خاورمیانه و ماوراء قفقاز، آسیای مرکزی و جنوبی به خود اختصاص داده است و با بسیاری از کشورهای عضو «خانواده سازمان همکاری شانگهای» هم مرز است. ایران نقش مهمی در جهان اسلام در حل مناقشات منطقه ای ایفا می کند. ایران یکی از ۵۰ کشوری است که در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ منشور سازمان ملل متحد را در کنفرانس سانفرانسیسکو امضا کرد. برای سازمان همکاری شانگهای، جایگاه ایران در تلاش های مشترک برای مقابله با تهدیدات تروریسم و قاچاق مواد مخدر که از جمله از خاک افغانستان نشات می گیرد، از اهمیت بالایی برخوردار است. همچنین شایان ذکر است که ایران یکی از شش کشور بزرگ جهان است که میزبان پناهجویان است و امکان دسترسی آنها به خدمات بهداشتی اولیه و آموزش رایگان را فراهم می کند.
موضوعات در دستور کار جلسات علنی شورای منطقه
ساختار ضد تروریستی سازمان همکاری شانگهای (RATS) و گروه های تخصصی آن؛ که در رویدادهای باز که از طریق RATS برگزار می شود.