این موسسه تحقیقاتی افزود: روسیه نیز در رتبه سوم قرار دارد و فاصله چندانی با چین ندارد.
این گزارش درحالی منتشر می شود که ۹۲ کشور، خارج از مرزهای خود درحال جنگیدند هستند که این درگیری ها و تنش ها به نسبت زمان جنگ جهانی دوم بی سابقه است.
برهمین اساس می توان گفت که رقابت بین قدرت های بزرگ افزایش و کشورهای متوسط نیز بیشتر از قبل جسور شده اند. همچنین تعداد تنش های حل نشده به بالاترین میزان خود از زمان جنگ جهانی دوم رسیده است که این موضوع احتمال وقوع درگیری های بزرگ را افزایش می دهد.
بر اساس این گزارش، با وجود افزایش بودجه های نظامی، سهم این کشور در تولید ناخالص داخلی به حدود نیمی از مقادیر اوج دوران «جنگ سرد» رسیده و همزمان با افزایش تجهیزات نظامی، تعداد نیروها کاهش یافته است که این امر وابستگی شدید به فناوری های نوین را نشان می دهد.
برهمین اساس، با پیشرفت و توسعه فناوری های نظامی، بسیاری از کشورها به استفاده از تجهیزات پیشرفته، به ویژه هواپیمای های بودن سرنشین (پهپاد)، ربات ها و سیستم های اتوماسیون تمایل پیدا کرده اند. این فناوری ها اغلب کارایی بیشتری داشته و هزینه های انسانی کمتری را به دنبال دارند.
تعداد نیروهای مسلح در بیشتر کشورها از ۳۰ میلیون تن در سال ۱۹۹۵ به کمتر از ۲۸ میلیون تن در سال ۲۰۱۹ رسیده و این کاهش همزمان با افزایش توانمندی های فناورانه نظامی همراه بوده است. اما هند تنها کشوری بود که برعکس قدرت های بزرگ دنیا از جمله آمریکا، چین و روسیه که کاهش قابل توجهی در تعداد کل نیروهای نظامی این کشورها دیده می شود، تعداد نیروهای نظامی خود را افزایش داده است.
کشورهایی با بیشترین توان نظامی
درهمین راستا، برخی از کشورها از جمله آمریکا به جای استخدام نیروهای دائمی، از نیروهای پیمانی و خصوصی استفاده می کنند.
در همین پیوند، میانگین سطح نظامی سازی کشورها در سال ۲۰۰۸ به تدریج کاهش یافت اما این روند در سال ۲۰۲۲ تغییر کرد و پیش بینی می شود که نظامی سازی در پنج سال آینده افزایش یابد.
البته قابل ذکر است که این کاهش می تواند مزایا و معایب خود را داشته باشد. از یک سو، می تواند منجر به صرفه جویی در هزینه ها و کاهش تعهدات نظامی شود؛ اما از سوی دیگر، ممکن است باعث کاهش توان دفاعی و امنیت ملی شود.
